Dieren, feestjes en operaties… alles kan! (deel 1)

Hallo trouwe lezers! Sorry dat ik zo eeeeeenorm laat ben met mijn verslag!
veel plezier met het lezen van al mijn avonturen (van ondertussen een maand geleden :P)
Vrijdag 8 oktober,
Voor vandaag hadden we geregeld dat Leo een dagje met ons mee ging om te gidsen en verschillende mooie plekken te laten zien. Eerst zijn we naar een botanische tuin in Cianjur geweest. Het leek een beetje op een enorm groot park wat helemaal mooi aangelegd was. Op dit park konden we met de auto rondrijden zodat we natijd nog genoeg tijd hadden om andere dingen te bekijken.

Na de botanische tuin zijn we naar ‘Kota Bunga’ geweest. Dit is een heel groot huizenpark met allemaal huizen in typische stijlen uit verschillende landen. Het leek een beetje of we in een sprookjesboek rondreden. De huizen waren verschillend van typisch Japanse huizen tot zuurstokroze huizen. Ook de Europese stijlen kon je hier in het park goed terug vinden.

Als laatste zijn we naar een safari park geweest! Heel erg leuk want dit is een park waar je gewoon met je auto tussen alle dieren door kan rijden. Heel erg leuk om de zebra’s wortels te voeren. Zoals jullie op de foto’s hebben kunnen zien staat de zebra dan ook met zijn kop in de auto! Op het laatst regende het erg hard en hierdoor zaten alle apen helaas verstopt. Naja toen hebben we zelf de bananen voor de apen maar opgegeten. Aan het eind van onze safari toch zijn we nog naar een gebouw geweest waar een komodo varaan zat. Dit gruwelijke monster kan mensen van 7 kilometer ruiken en eet ze ook nog graag op. Maargoed dus dat ze deze wel achter een betonnen muur hadden gestopt. Maar natuurlijk wel heel leuk om dit beest eens te kijken aangezien het alleen in Indonesië voorkomt.

Na het safari park zijn we terug gereden naar sukabumi, hebben nog een paar boodschappen gedaan en zijn daarna bij Donna wezen kijken of ze nog wat te eten voor ons had. Gelukkig was Donna bereid nog even wat eten voor ons te maken.

Zaterdag 9 oktober,
Deze dag waren we onverwachts uitgenodigd voor de verjaardag van de burgemeester. Novie had ons al gesmst dat we netjes en bescheiden gekleed moesten gaan. Het liefste in een lange jurk! Nou dit was helaas niet mogelijk met onze garderobe van een koffergrote! Uiteindelijk zijn we toch nog netjes gekleed op pad gegaan. Onderweg hebben we nog netjes geleerd wat van harte gefeliciteerd is in het Indonesisch (Selamat Ulang tagoen Ibu). In het beging was het een behoorlijk opgelaten sfeertje en wisten we ons geen houding te geven. Gelukkig konden we na het officiële gedeelte lekker het buffet langs en hebben ons buikje weer heerlijk rond gegeten! Na het eten hebben we op verzoek nog met de burgemeester en zijn vrouw gedanst. (en Elise natuurlijk nog gezongen op verzoek) Na het feestje hebben we nog met Arlan (assistent van de burgemeester) en een paar van zijn vrienden wat gedronken. Al met al nog een hele gezellige avond gehad.

Zondag 10 Oktober,
Vandaag is Eka bij ons thuis langs geweest. Eka is één van de verpleegkundigen die ons begeleid heeft in het ziekenhuis. Ze kwam ons een cadeautje brengen zodat we haar niet zouden vergeten (heel lief).’S Middags zijn we met Eka nog wezen shoppen in de stad. Heel gezellig en natuurlijk ook nog wat kleine dingen gekocht.

Maandag, dinsdag, woensdag,
Deze dagen hebben we op de delivery room stage gelopen (verloskamer) we hebben deze week enorm veel bevallingen gezien. We hebben kinderen via de natuurlijke weg ter wereld zien komen, maar ook meerdere keren een keizersnee. Wat mij vooral opviel op de delivery room is dat hier alle deuren maar gewoon open staan en dat iedereen dus precies tegen de onderkant van de vrouwen aankijkt. Heel bijzonder dat hier geen gordijntjes of deuren voor zitten. Verder is er hier ook geen familie aanwezig bij de bevalling. Op de delivery room is dus ook alleen maar personeel en de vrouwen die moeten bevallen.

De operatie kamer was ook wel heel bijzonder om te zien. Ze hebben hier echt materialen uit het jaar nul! Verder staan hier ook de deuren van de verschillende operatie kamers open zodat het personeel gemakkelijk van de ene operatiekamer naar de andere kan lopen! Maargoed de operaties die we gezien hebben zijn allemaal goed gegaan zonder rare gevolgen.

Donderdag 14 oktober,
Deze dag zouden we eigenlijk de eerste les gaan geven op de Japkesbi school. Maargoed je kan er hier nooit iets van op aan, dus ook dit keer kregen we op woensdagavond een sms van Ferry dat er die donderdag een slagenfeestje was van de school (graduation party). Nou fijn voor ons want in plaats van lesgeven konden we nu naar een feestje. We werden om 8 uur op de school verwacht. Om ongeveer 8 uur kwamen we bij de school aanlopen en zagen dat alles donker was. Er stond alleen een onbekende man met een auto te wachten. Deze man zei dat we met hem mee moesten maar omdat we het vreemd vonden hebben we toch ferry nog maar eens gebeld. Deze kwam op de school en stelde ons toen voor aan de oude man. Bleek dit mister Jumhana te zijn. De vader van Vian die de school runt. En mister Jumhana is een hele rijke en succesvolle zakenman in Indonesië.

Op het feestje mochten wij helemaal vooraan zitten bij de belangrijke mensen. Lekker met allemaal lekkere hapjes en fruit. Het was verder heel leuk. Alle studenten die kwamen binnen in kleding die je kent van de Amerikaanse high school films.

’s Avonds zijn we voor de tweede keer naar Rietje geweest. Het was de dertigste dag na het overlijden van haar moeder. Het is hier in Indonesie traditie om dertig dagen na de dood de overledene te herdenken door middel van een ceremonie en eten. Hier waren wij ook voor uitgenodigd. We hebben weer lekker gegeten en nog heel leuk met Rietje gekletst.

Vrijdag 15 oktober,
Deze dag zijn we naar het ziekenhuis geweest. Ze houden hier namelijk elke maand een kids hospital. Er worden dan van alle peuterzalen kinderklasjes uitgenodigd om een ochtend in het ziekenhuis door te brengen. De kinderen krijgen dan allemaal een mondkapje voor als echte dokters. Verder leren ze hoe ze moeten handen wassen, dit is een stukje preventie. Door de handenwas les worden veel dingen hygiënischer voor de kinderen. Na de handen was les gingen alle kinderklasjes één voor één starten met de rondleiding door het ziekenhuis. Elk groepje kreeg twee begeleiders mee. Wij werden ook ingedeeld als begeleider en hebben dus heel leuk met de kleuters aan de hand door het ziekenhuis gelopen. Het was een hele leuke en leerzame dag voor de kinderen en ook wij hebben het erg leuk gehad deze ochtend.

’s Avonds zijn we naar Rocky geweest. Dit is een jongen die ons heeft aangesproken bij de A&W (soort van fastfood restaurant) hij had hier een foto van ons gemaakt en wist dat we in het Bunut ziekenhuis werkten. Hij is de dag erna naar het bunut ziekenhuis geweest om te vragen waar we woonden. Via de ojeg mannen heeft hij uiteindelijk ons huis gevonden en kwam ons spontaan opzoeken. We hebben met hem afgesproken om bij hem wat te gaan eten. Wel hebben we hem eerst laten checken door Donna zodat we wisten dat we met een betrouwbaar iemand op stap gingen. Toen we ’s avonds na een prachtige rit op de scooter bij zijn huis aankwamen bleek hij in een echte arme kampong te wonen, in een heel klein bamboehuisje. De keuken waar hij zou koken was niet meer dan een aangebouwd schuurtje. Onder het aanrecht (voor zover je het zo kunt noemen) zat een kip wat eieren uit te broeden. Verder was er geen gasfornuis maar een vuurpot op de grond die je moet opstoken met hout. Daarnaast had hij nog één olie pitje waar hij ook nog wat op kon bereiden. We hebben gele rijst gemaakt met kip en verschillende groenten. Hmmmm heerlijk! Alles was bereid met verse kruiden, groenten en specerijen. Met een steen en zon stenen stamper werd alles gemalen en werd er een saus van gemaakt. En wanneer het iets teveel dampte binnen in de keuken dan werd gewoon de afzuiger aan gezet, oftewel twee dakpannen opzei geschoven! Toen alle eten heerlijk bereidt was werd er een bananenblad uit het bos gehaald. Deze werd in de woonkamer op de grond gelegd en de rijst werd hier boven op geschept. We hebben allemaal op onze knieën het rijst en het andere eten met onze rechter hand van het blad gegeten. Pff wat zaten we vol! Na het eten hebben we nog lekker een drankje gedaan wat we op de heenweg hadden gekocht en wat muziek geluisterd. En zijn na een superleuke avond weer netjes thuisgebracht met de scooters.

Zondag 17 Oktober,
Vandaag zijn we naar een traditionele bruiloft geweest! We gingen sochtens al om half 7 weg om optijd in de traditionele kleding gehesen te zijn. Deze traditionele sundanese kleding heet kabaya. We hebben een tijd lang in de make up gezeten en stil moeten zitten om ons haar te laten doen. Toen we eenmaal helemaal wit geschminkt waren en onze haren als een middeleeuwse prinses hadden zitten kon het officiële gedeelte beginnen. (zie de foto’s) We waren gevraagd om een traditionele dans te doen genaamd lengser. Dit hield in dat we voor het bruidspaar uit moesten dansen en ondertussen bloembaadjes op het pad moesten strooien waar het bruidspaar over heen loopt. De hele bruiloft was een bijzondere gewaarwording! In het begin werd er een emotioneel verhaaltje verteld waarbij het bruidspaar met het gezicht op de schoot van de ouders en schoonouders moest gaan zitten huilen (ja echt waar je hoort te huilen!) Je huilt bij je ouders om vergiffenis voor alle fouten te vragend die je hebt begaan. Na al het gehuil geven de ouders hun kind nog één keer wat te eten en daarna geeft het stel elkaar eten. Dit staat als symbool dat de ouders nu niet meer voor hun kind hoeven te zorgen maar dat het echtpaar het nu met zijn tweeën moet doen. Na het officiële gedeelte gaan alle gasten eten. Op de achtergrond was nog een zangeres aan het zingen en wij hebben nog even gedanst. Hierna hebben we het bruidspaar bedankt en zijn we er weer vandoor gegaan. Voor ons dus wel heel apart hoe hier een bruiloft word gehouden.
Deze bruiloft werd bij huis gehouden en alle gebouwen waren helemaal aangekleed met doeken en alles werd verzorgd door de familie.

Om een goed contrast te zien tussen arm en rijk gingen we ook nog naar een andere bruiloft. Dit was in een grote zaal met een groot podium waar het bruidspaar met een stuk of 8 bruidsmeisjes en jongens op stond. Verder was het wel vergelijkbaar en was er vooral heel veel eten! Toen wij binnen kwamen moesten we meteen met het bruidspaar op de foto. Voor ons natuurlijk wel leuk om zon plaatje te hebben! Na een goed uur zijn we ook bij deze bruiloft weg gegaan en konden we naar huis. Gelukkig want die Kabaya is nog verdomd warm! Wel was dit een hele gave dag om meegemaakt te hebben en de huur van de Kabaya, de make up en ons haar kosten samen maar 14 euro!

Maandag, dinsdag, woensdag,
Deze week liepen we weer mee op de delivery room. Deze week was erg rustig. We hebben dan ook een aantal uurtjes geholpen met gazen vouwen. Dit gebeurd hier namelijk allemaal nog met de hand! Wel hebben we op de afdeling een aantal curettages gezien (abortussen). Eén vrouw vertelde ons dat ze eigenlijk helemaal geen abortus wou maar dat er een kans was op een afwijking en dat ze geen geld had voor uitgebreide onderzoeken en dat ze daarom haar kind heeft moeten weg halen. Deze vrouw was al 3 jaar bezig om zwanger te worden en nu ging het zo.. Heel zielig want ze was aan het huilen na de abortus en iedereen liep hier gewoon weg. Wij hebben toen nog een tijdje met de vrouw gepraat (ze kon redelijk engels) en hebben haar een beetje op haar gemak kunnen stellen. Heel zielig, dit greep me ook enorm aan met name dat er zo weinig aan de psychosociale zorg werd gedaan! Verder hebben we weer een keizersnee meegekeken. In de kamer er naast werd ook een vrouw geopereerd aan de buik. In eerste instantie dachten wij dat dit ook een keizersnede was en dat de vrouw een gekke zwangerschapsbuik had. Maar toen de buik open was bleek dat er een tumor uitkwam ter grote van een handbal ongeveer. Deze vrouw was heel laat naar het ziekenhuis gegaan omdat ze eerst dacht dat ze wel bij een traditionele genezer zou genezen. Toen de situatie onhoudbaar was is ze toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Na deze operaties kwam er een neurochirurg bij ons praten en deze vroeg of wij niet bij zijn operatie wilden komen kijken. Hij ging een 16 jarige jongen opereren die een bloeding in het hoofd had. Deze jongen was door een andere jongen met een steen op het hoofd geslagen omdat ze ruzie hadden om een meisje. De chirurg zou een stuk van de schedel verwijderen zodat de druk van het hoofd afkon. Ook zou hij het bloed wegzuigen. Nou dit wilden wij natuurlijk wel eens zien!

Eenmaal in de operatiekamer werd eerst nauwkeurig de huid van de schedel losgemaakt. Deze huid werd aan het operatiedoek vastgenaaid zodat de chirurg een goed stabiel werkveld had. Toen de schedel helemaal bloot lag kon het boren beginnen. Tot onze schrik werd hiervoor een doodnormale boormachine gebruikt die ook op de bouw gebruikt word. Voor de kenners onder ons.. het was van het merk Metabo. Het was heel naar om te zien dat ze met een gewone boor gaten in een schedel aan het boren waren. Maar het is allemaal goed gegaan. Daarna werd er met een gewoon handzaagje van gat naar gat de schedel losgezaagd. Uiteindelijk is het hoofd weer dicht gemaakt maar met een stuk waar geen schedel meer zit. Hiervoor moet de jongen over een aantal weken opnieuw geopereerd worden om een plaatje in zijn hoofd te zetten. Midden onder de operatie terwijl de hersenen bloot lagen ging de telefoon van de chirurg af. Of ik niet even op wilde nemen en de telefoon aan zijn oor wilde houden. Naja heel maf in onze ogen. In Nederland zou dit dus echt niet kunnen. Maargoed het was een hele bijzondere ervaring en een paar dagen na de operatie zat de jongen ook lachend in zijn bed.

Uit deze operatie blijkt ook wel weer dat de kennis en bekwaamheid er wel is, alleen de juiste middelen ontbreken!

Donderdag 21 Oktober,
Deze dag hebben we dan eindelijk onze eerste les gegeven op de Japkesbi school. We hebben les gegeven aan een klas van ongeveer 40 leerlingen van rond de 19 jaar. Heel leuk omdat iedereen zo enthousiast was. Wel is het niveau engels heel erg laag en zijn we dus niet veel verder gekomen dan een voorstelronde en vertellen wat we kwamen doen. Het was wel heel leuk om te doen met name doordat de leerlingen zo enthousiast op ons reageerden. Verder hebben we deze dag rustig aangedaan!
Bedankt voor het lezen van dit enorm lange verhaal!

als jullie nog zin hebben kunnen jullie meteen het volgende verhaal lezen (dat net zo lang is)

foto’s bij dit verhaal stonden al op internet..

Liefs van jullie supertrage verslaggeefster uit Indonesië!